Pierwiastki superciężkie, które wytwarzane są wyłącznie w specjalistycznych laboratoriach, to układy wysoce niestabilne, charakteryzujące się niezwykle małymi przekrojami czynnymi na ich produkcję. Z tego też względu wytwarzanie nowych, o jeszcze większych liczbach protonów, to zadanie niezwykle skomplikowane jak i kosztowne. Z drugiej jednak strony nie wszystkie izotopy znanych obecnie pierwiastków superciężkich zostały wyprodukowane i nie jest wykluczone, że pośród nich „ukrywają” się także takie, które mogłyby charakteryzować się zaskakująco długimi czasami życia w stanach podstawowych jak i niskowzbudzonych stanach izomerycznych. Sensowne jest więc poszukiwanie takich nuklidów, przy czym ich zwiększona stabilność mogłaby wynikać np. ze zjawiska tzw. K-izomeryzmu bazującego na (częściowym) zachowywaniu wartości rzutu całkowitego momentu pędu na oś symetrii jądra, tj. liczby kwantowej K. Istnienie takich stanów izomerycznych jest zjawiskiem stosunkowo dobrze ugruntowanym w badaniach dotyczących fizyki struktury jądra atomowego, jednakże mechanizmy odpowiedzialne za obserwowane wzbronienia w ich rozpadach są wciąż bardzo słabo poznane. Dotyczy to w szczególności emisji cząstki α, będącej dominującym kanałem rozpadu jąder superciężkich. W przypadku nuklidów rozpadających się głównie w ten właśnie sposób jakiekolwiek wzbronienie w rozpadzie α skutkować będzie wydłużeniem czasu ich życia, a więc i zwiększeniem stabilności.
Przedstawione powyżej fakty stanowiły główną motywację naszych najnowszych badań, celem których było wskazanie kandydatów na możliwie długożyciowe K-izomery w obszarze pierwiastków superciężkich. Naszą analizę przeprowadziliśmy dla jąder parzysto-parzystych, od izotopów Sg (seaborg) do Cn (kopernik), rozważając dominujący w ich przypadku rozpad α dla niskoleżących wzbudzeń dwu- i czterocząstkowych. Szczegółowe informacje na temat przeprowadzonych przez nas badań można znaleźć w artykule: ”Hindered α decays of heaviest high-K isomers”, P. Jachimowicz, M. Kowal, and J. Skalski, Phys. Rev. C 98, 014320 (2018), oraz w formie bardziej popularnonaukowej pod internetowym adresem: http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C31436%2Cncbj-izomery-pierwiastkow-superciezkich-moga-byc-znacznie-bardziej-stabilne.
Najważniejsze wyniki, które tam uzyskaliśmy są następujące. Przewidujemy wyraźne wzbronienie w rozpadzie α dla stanów czterocząstkowych, tj. π²v²20⁺ oraz π²ν²19⁺, w izotopach ^264-270Ds (darmsztadt). Wyznaczony przez nas czas półrozpadu dla takich wzbudzeń w przypadku jąder ²⁶⁴Ds i ²⁷⁰Ds jest aż rzędu sekund! Pozwala to myśleć nawet o przyszłych badaniach chemicznych takich stanów izomerycznych. W przeciwieństwie do wcześniejszych rezultatów tego typu badań, przeprowadzona przez nas analiza wskazuje, że za wydłużenie czasów życia w przypadku izomerów Ds odpowiedzialne są raczej wzbudzenia protonowe, niż neutronowe. Ponadto, zgodnie z naszymi przewidywaniami najbardziej wyraźne wzbronienie w rozpadzie α izomeru zbudowanego na wzbudzeniu dwuprotonowym π²10^– powinno być widoczne dla izotopu ²⁷²Ds.
Warto także wspomnieć, że omawiane tu długożyciowe izomery superciężkie mogły już nawet zostać wcześniej wyprodukowane lecz systemy detekcyjne przystosowane do badań obiektów istniejących milisekundy prawdopodobnie nie były w stanie zaobserwować jąder żyjących znacznie dłużej. Wydaje się, że ta intrygująca możliwość powinna być tu sprawdzona jako pierwsza. Mamy więc wielką nadzieję, że tego typu badania eksperymentalne przeprowadzone zostaną w możliwie niedalekiej przyszłości.